Rys historyczny

Osada na zupełnym odludziu puszczańskim uzyskała przywilej 5.10.1710r., jako wieś szkatułowa. Dokument założycielski dla Rekownicy wystawił Rudolf Wilhelm von Luteritz. Został on potwierdzony 12 marca 1711 roku. Wieś otrzymała wtedy 16 łanów i 8 mórg chełmińskich ziemi to jest ok. 270 ha ziemi, a nazwa była od początku polska, choć pisana według reguł niemieckich Rekownica. Wydaje się niewątpliwie, iż nazwę tę wzięto od strumienia, który brał początek w pobliskim jeziorze Konik, płynął środkiem wsi i wpadał do Omulwi. Założycielem Rekownicy był rybak o nazwisku Eugen Gros, z polska nazywany Groszem. Jej obszar wynosił nieco powyżej 16 łanów. W 1780r., we wsi było 12 zagród chłopskich, 1820- 31 chałup i 158 mieszkańców, w 1849- 33 chałupy i 251 mieszkańców, w 1858r- 42 chałupy. W 1897r., pożar zniszczył 5 zagród we wsi. Po 1870r., znaleziono słabe grunty porolne w okolicach wsi. Zakończone w 1936r., prace melioracyjne przysporzyły wsi wiele łąk i pastwisk, co zaowocowało we wzroście o jedną trzecią pogłowia zwierząt hodowlanych. W 1928r., wieś liczyła 444 mieszkańców, a w 1939r., - 385. Było w niej wówczas 57 gospodarstw chłopskich, w tym 13 o powierzchni od 20 do 100 hektarów. Aż 19 gospodarstw znajdowało się w rozproszeniu wokół zabudowy wiejskiej. We wsi istniała szkoła, która w 1902r., uzyskała drugą izbę lekcyjną. Była gospoda Burdeńskiego połączona ze sklepem spożywczym, drugi zaś prowadził Adamowski. Rzemiosło reprezentowali kowal, szewc, stelmach, stolarz, rybak, dwaj rzeźnicy. Z racji swojego położenia część gospodarstw często była podtapiana przez nieobliczalną rzeczkę Rekownicę. Również pożary nie omijały tej wsi. Stąd mieszkańcy Rekownicy w 1923 roku założyli własną ochotniczą straż pożarną.

Rekownica jako wieś dzieliła się na trzy zasadnicze części. Wzdłuż wschodniego brzegu rzeki Rekownicy ciągnęła się główna ulica wsi, której początek przecinała droga Jedwabno – Wielbark. Przy tym skrzyżowaniu znajdowała się też szkoła i karczma Burdenskiego.

Po drugiej stronie rzeki, na jej zachodnim brzegu, na południe od drogi Jedwabno – Wielbark i wzdłuż równoległej do rzeki ulicy, znajdowała się część wsi zwana „Zastrugą”.

Po zachodniej stronie rzeczki Rekownicy, wzdłuż drogi do leśniczówki Rekowo (dzisiaj asfaltowa droga w kierunku Jedwabna). Nazywała się „Podbór”, gdyż faktycznie patrząc od strony centrum wsi była położona „pod lasem”. Na wschodnim brzegu rzeki, w miejscu gdzie droga Jedwabno – Wielbark rozdzielała „Zastrugę” i „Podbór”, znajdowała się remiza strażacka, cmentarz i siedziba Sołectwa (u mieszkańca nazwiskiem Wetklo). Obok zwartej zabudowy Rekownica posiadała również 19 kolonii.

Nocą z 19 na 20 stycznia 1945r., wkroczyła tu czołówka frontowa Armii Czerwonej, która rozstrzelała 12 mieszkańców, a 27 z nich zginęło na wojnie. Ich nazwiska są wyłącznie polskie. Na cmentarzu wiejskim znajduje się kwatera wojenna z 1914r. W 1954r., wyłączono gromadę Rekownica z gminy Wały i włączono ją w obręb powiatu szczycieńskiego.

Dzisiaj ma zaledwie 79 stałych mieszkańców i ze względu na swoje walory turystyczne, przede wszystkim liczne, otaczające ją jeziora, ma charakter wsi letniskowej.